نقش وظیفه ی ثانوی حرکتی در اصلاح ناهنجاری های راه رفتن در بیماران پارکینسونی

مقدمه: کندی حرکتی و اختلالات راه رفتن موجب افزایش خطر سقوط در بیماران پارکینسون می شود. بنابراین شناسایی عوامل مؤثر در این اختلالات از اهمیت کلینیکی برخوردار است. هدف از انجام این تحقیق، تجزیه و تحلیل تأثیر وظایف ثانوی حرکتی بغل کردن دست و حمل بار در الگوی کینماتیکی راه رفتن بیماران مبتلا به پارکینسون (parkinson disease یا pd) و مقایسه ی آن با افراد سالم بود. روش ها: 10 نفر از بیماران زن پارکینسونی (سطح ii و iii) شهر همدان به عنوان گروه تجربی و 14 نفر از زنان سالم غیر ورزشکار با سن، قد و وزن مشابه به عنوان گروه شاهد در این تحقیق شرکت کردند. با استفاده از دستگاه تجزیه و تحلیل حرکتی (h-rez motion analysis system) با سه دوربین فالکان با سرعت 240 هرتز، الگوی کینماتیکی راه رفتن آزمودنی ها در شرایط راه رفتن عادی، راه رفتن با حمل بار 5/2 کیلوگرمی و راه رفتن با بغل کردن دست ها اندازه گیری شد. داده ها توسط repeated measure anova مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: طول گام (stride) و سرعت راه رفتن در افراد سالم به ترتیب 4/4 ± 9/121 سانتی متر و 3/5 ± 7/107 سانتی متر در ثانیه و در بیماران 1/6 ± 7/79 سانتی متر و 9/6 ± 7/72 سانتی متر در ثانیه بود. این مقادیر حاکی از 34 درصد کاهش در طول stride و 67 درصد کاهش در سرعت راه رفتن بیماران pd بود. همچنین میزان زمان ایستادن (stance) در بیماران بیش از افراد سالم بود. هنگام راه رفتن با حمل بار طول stride و سرعت راه رفتن در بیماران به ترتیب 8/5 ± 1/83 سانتی متر و 9/6 ± 7/72 سانتی متر در ثانیه شد. نتیجه گیری: بیماری پارکینسون با طول گام کوتاه تر، سرعت کمتر و افزایش زمان stance به ویژه در حین حمایت دوگانه همراه بود. وظیفه ی ثانوی حرکتی (حمل بار) موجب بهبود طول stride در بیماران پارکینسونی می گردد. توصیه می شود در توان بخشی بیماران پارکینسون، تمرین راه رفتن همراه با حمل بار مورد توجه قرار گیرد.